Het is ochtend in Frankrijk…

Ik word langzaam wakker van gekriebel. Tientallen zachte zoentjes vlinderen over mijn gezicht. Dat is ff fijn met de dag beginnen. Zoentje, zoentje, zoentje!, kust iemand me. Zoentje, zoentje… Wakker worden! Als ik mijn ogen open doe, schijnt de zon al door de gordijnloze ramen. De kamer baadt in vol licht en ik zie twee harige platvoeten en een dito buik met donkere vlekken vlak voor m’n neus. Woeha! Wazzda!
Ik knipper woest met m’n wimpers. Ineens klaar wakker.

Een paar dagen geleden was het internationale Dakloze Dieren Dag.
Dat klinkt hartstikke verdrietig, maar dat is niet waar het om gaat. Die dag wordt juist wereldwijd gevierd dat er meer bewustzijn is ontstaan. Dat dieren wezens zijn met gevoel. Die kunnen lijden. Hoe ver we al zijn met opvang, adoptie en kennis. Hoeveel prachtige initiatieven er zijn om zwerfdieren te helpen naar een beter leven. Om huisdier-overbevolking tegen te gaan…
Maar wat heeft dat nou met die platpoten in mijn face te maken? Nou…
En nee! Ik heb geen lover met probleem-schuiten in mijn bed uitgenodigd.

Getuf, geproest en gegrom

De platvoeten en vlekken horen bij mijn nieuwe huisgenootje. Die één simpele ochtendzoen niet genoeg vindt om te vertellen dat ze me lief vindt. Maar me totaal overdekt met schurende kusjes. Die vrijbox is kleine Aroa. Een schattige kitten die sinds een kleine maand bij mij hoort.

Pas 4 weken oud. Ziek, zwak, blind en alleen, zat ze midden op straat. Het was de derde keer dat ik haar zag. Dat schattige prachtig getekende cypertje. Maar die dag schoot ze niet schuw weg toen ik haar naderde. Ze bleef zitten, recht voor me, op mijn pad. Alsof ze op me wachtte…
Op mijn hulp en liefde. Graatmager, met dichte etterende oogjes. Snakkend naar lucht. Vol snot, vlooien en wormen. Een geur van ziekte rondom haar. De vétérinaire francaise gaf haar resoluut meerdere injectie. Aroa was te ziek om te protesteren. En diezelfde docteur animaux stopte mij antibiotica, oogdruppels en zalf voor haar toe. Aroa haatte die troep vanaf de eerste seconde. Tufte, proestte, blies en gromde slapjes. Maar het zwaar hijgende zwakke hummeltje veranderde in minder dan een week van een zielig puinhoopje in een vrolijke baldadige stuiterbal. Een slim klein meiske dat ook al snel snapte waar een kattenbak voor was.
“Mieuw! Dwat kon mieuwt andews! Mrauwauw.”
“Mwam zette mijw stweeds inne grintbwak, als iwke wilde mieuw kontje ewgens laten zakken. Mrieuw!”

Verleidingskunsten en baby-praat

Aroa woont nu bij mij op mijn grote zolderkamer in Chateau Bourmont.
Niets is toeval. Ik moest haar wel vinden in Frankrijk rond Dakloze Dieren Dag. Een eenzaam verwaarloosd klein straatmoppie. In plaats van later in NL een gefokte kitten kopen. Ze heeft het fijn in het kleinste stadje van Frankrijk. Met haar speeltjes, lekker eten, een klein buurhondje, in een spannende ommuurde tuin… en met de vrolijke gasten van onze Creatieve vakanties. Die stuk voor stuk kats in love vallen voor mijn halfblinde frummeltje.

Dus als je hier ook komt genieten van een heerlijke vakantie, een proeftuin met mooie creatieve en mindful workshops… en je hoort… aaahw, och kleintje, lieffie toch, moppie, frummeltje… en baby-praat… dan is Aroa vast en zeker haar stuntelige verleidingskunsten ten toon aan het spreiden.

Liefs, Cobi
Oh, PS: Aroa betekent ‘liefde’ in het Maori.
Liefde van Liefde-vol, zoals wij jou ook ontvangen in het Middeleeuwse Bourmont om te genieten van een fijne relaxte doe-vakantie: