“Alles ziet er anders uit als de zon schijnt”…
En laat die zon zich boven West-Afrika nou 95% van het jaar vertonen. Zo fijn. Als ik daar ben, werk ik op het tropische local compound ‘Franco Inn’ van mijn vrienden Eefje en Franco Saho in Tanji. Mijn heerlijke thuis in Afrika.
Ik verzorg er o.a. kinderactiviteiten, vaak met vrijwilligers. Voor arme kinderen in ons dorp. Die niets hebben, de meesten niet naar school kunnen, die thuis moeten werken als een volwassene. Iedereen moet er zijn steentje bijdragen om te overleven.
In het door Franco opgerichte Skill Centre is er afleiding en aandacht voor de dorpskinderen. Met spelletjes, knutselen, sport, muziek, yoga, Engels. Lieve smoezelige kusjes, knuffels en stralende smoeltjes zijn mijn beloning. Buiten in de zon onder palmbomen, bananenplanten en de mooiste bloemen wordt volop gelachen. En veel gedanst. En laat ik nou ook dol zijn op dansen!
“Leeftijd is maar een getal”
Als in de namiddag de trommelgeluiden van onze djembéband klinken, laat ik alles uit mn handen ploffen. Danstraining. Tussen de jonge meiden van onze dansgroep springt deze ouwe taart een aardig stukkie mee. Dat ik 3x zo oud ben als de andere dansers, maakt niemand wat uit. Want “Age is just a number’’ in Afrika. Ik ben fit, enthousiast, werk, kook en poets mee. Verdien met mijn actieve aandeel en ervaring respect en een plaats in de Mandinka ‘family’.
Een Afrikaanse facelift
Als de drums stil worden, hijg ik als een zwoegende stoomlocomotief. Hoe fit ik ook ben, Afrikaanse dansles van onze Master Ibu is slopend. Ik heb echt tijd nodig om weer tot mn positieven te komen. De dames houden me eensgezind gezelschap op de vloer. Ze beginnen dan vaak aan mn haar te plukken. Die witblonde coupe heeft een mateloze aantrekkingskracht op mijn donkere collega’s. Meerdere handen trekken binnen no time tientallen creatieve vlechtjes op mn hoofd. Ja trekken. Auwauwauw. Want het moet zo lang mogelijk en strak blijven zitten. En dat “plaiten” duurt helaas uuuren. Mn vriendinnen hebben miljoenen kleine zwarte krulletjes, die handig in elkaar grijpen. Zodat de vlechtkunst keurig op zn plek blijft. Mijn sluike lokken hebben meer weg van een glijbaan. Zzzzzttt… en weg is de vlech!
En toch krijg ik steeds weer vlechten. Omdat de meiden niet van mn haar af kunnen blijven. Plus dat dit vrouwmens het fijn vindt als ‘white African’ tussen de locals te blenden. Niet te vergeten dat deze ijdeltuit er jaaaren jonger mee lijkt. Vast door de tijdelijke facelift van al die strakgetrokken hoofdhuid …
Ontploft vogelnest of moderne Afro
Twee keer heb ik het wekenlang dag en nacht volgehouden de vlechten te beschermen tegen m’n wilde natuur. Eén keer met mn eigen haar en eén keer zelfs met kriebelende nep strengen (mesh) eraan gevlochten. Tot de vlechtjes er uiteindelijk toch uit moeten, omdat er flinke plukken haar uit de plaits ontsnappen… en ik meer en meer op een versleten pleeborstel begin te lijken. Er uithalen is bijna net zoveel werk als erin zetten. Tig-derd dunne vlechtjes uithalen. Pfff. Na dat heidens karwei vragen toebabs (blanken) hoe ik aan dat ontplofte vogelnest op mn kop kom. Terwijl de Afrikanen mijn moderne witte Afro jubelend bewonderen en prijzen. Heerlijk die zonnige positive instelling. Lawaaierig, lachend, dansend en met de zomer in hun hoofd heel basic door het leven gaan. Ik voel me er als een vis in het water.
Daarom heb ik graag die stralende zonneschijn IN m’n bol. En ja, ook OP mijn hilarische hoofd. Want dat lokt lachende gezichten uit, waardoor de zon ook in die hoofden en lijven gaat schijnen.
Liefs, Cobi
P.S. Wil jij ook de zomer IN je bol? Plezier hebben en je lekker voelen met leuke creatieve opdrachtjes?
Probeer de Gratis Creatieve ‘Zin In Zomer Challenge’
“Create your own sunshine” met deze zomer challenge.